Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Duo Reges: constructio interrete. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Hunc vos beatum;: Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Bork: Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Ille incendat?: Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.
Bork: At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur?

Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem laturum fuisse existimas?

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent.

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.
Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Nemo igitur esse beatus potest.
Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? At iam decimum annum in spelunca iacet. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. A mene tu? At iam decimum annum in spelunca iacet. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Sed ad illum redeo.

Quare attende, quaeso. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Non ego iam Epaminondae, non Leonidae mortem huius morti
antepono, quorum alter cum vicisset Lacedaemonios apud
Mantineam atque ipse gravi vulnere exanimari se videret, ut
primum dispexit, quaesivit salvusne esset clipeus.

Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae
a te dicta sunt refellentem.